در ستایش زندگی

    نیست که ما برادر و خواهرها از هم دوریم و صد البته اوضاع هم این مدت خیلی بر وفق مرادمان بوده، زود با هر نشانه ای نگران هم می شویم و دلمان آشوب می شود و هزار راه می رود. دو شب پیش در گروه چت سه نفره مان به شوخی برایشان معما طرح کردم. نوشتم: "درمانگاه ما 7 زهرا دارد. اگر یک راننده ی ناشی ماشینش را با سرعت بالا یهویی وارد حیاط درمانگاه کند و برود بین بچه ها که توی حیاط ایستاده اند، 23 درصد احتمال دارد مصدوم زهرا باشد. حساب کنید چند درصد احتمال دارد تیستو مصدوم شود؟" چه شد؟ هیچ. شوخی ام بدون قصد قبلی، خرکی از آب درآمد. بیچاره ها نگران شده بودند و یاس همان موقع پیام داد و پرسید چی شده، واقعا ماشین بهت زده؟ شاخدار هم که دیرتر پیام را دیده بود، تا صبح که جواب را بگویم حسابی دلش شور افتاده بود. جواب چه بود؟ هیچ. صفر درصد. تیستو پشت فرمان ماشین کذایی نشسته. در ستایش زندگی...

    خاله ی میم برام آش ماست آورده. آش ماست خودمون که با دوغ درست میشه و سفید سفیده و با کره محلی و آویشن فراوون میخوریم.   دستش درد نکنه خیلی خوشمزه است. خیلی. ولی اصلش اینه که این آش رو توی هوای سرد، اونم وقتی که یه گوشه ی ایوون جا‌ فرگوسنی، کنار آتیش نشستی و بشقاب پر از آش داغ رو گذاشتی روی پات و هی آروم آروم فوتش میکنی، مزه مزه کنی. اونور هم بابابزرگ نشسته باشه و هشتمین لیوان چایی رو پر کنه‌. این ور هم داییه که بشقابش رو گذاشته باشه روی سقف ماشین که سرد بشه و خودش مشغول دستمال کشیدن ماشینش باشه که تونسته تا دم پله ها بیارتش بالا.    دستش درد نکنه خیلی خوشمزه بود. خیلی. با کره محلی و آویشن فراوون و البته با بغض خوردمش. در ستایش زندگی...

   خوراکی های زیادی آمده را می شود پخت و ذخیره کرد یا بخشید. می گویید من با این همه غصه چه کنم؟ مربا بپزم یا لواشک؟ خشکش کنم یا فریز؟ در کدام خانه را بزنم تا کمی از این همه غم را از من قبول کند؟

در ستایش زندگی...

در ستایش زندگی...